قاصدک هان چه خبر آوردی

چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی، به شکوفه ها به باران برسان سلام ما را

قاصدک هان چه خبر آوردی

چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی، به شکوفه ها به باران برسان سلام ما را

درباره من

اگر بیشتر میخواهید درباره من بدانید باید بگویم که: منم مانی، پسری از تبار آفتاب، پسری از نسل مرداد، با بیست و نه مرداد به روایت زیستن... بیست و نه سال و چند ماه است که م. هاشمی طهرانی هستم. در گوشه ای از این دنیا چشم به کالبد زمین گشودم و چون کبوتری سبکبال پر کشیدم اما... و اما قبله ام، سجاده ام، جانماز و مهرم...؛ قبله من قلب خدای سهراب است جانمازم سرزمین مقدس آزادگی است؛سرزمینی که در آن همه برابرند و برتری وجود ندارد. سجاده ام دل پاک عاشقان است و مهرم ... نه من مهری ندارم، مهر من تیغ عدالت مصلحی است که غم غروب هر جمعه غم غربت انتظار اوست... چند سالی ست که در پایتخت ساکنم، اما در هر صورت یک آریاییم، هر چند که در بند ریشه نیستم و به شاخه فکر می کنم. به ادبیات عشق می ورزم؛ نه از ســــر بی دردی و نه به عنوان یک حرفه. قلم را پیش از معلم، پدرم در دستانم گذاشت؛ اما او تنها انگیزة نوشتن را به من هدیه کرد و چگونه نوشتن را از دوستانی گمشده آموختم، و چون کسی به من نگفت که از چه باید بنویسم، ناخواسته حقیقتِ خود را در پشت نقابی از خنده نگاشتم و اما مادرم... مادرم، او که دادار تنها به من مجال آن را داد تا در پناه سادگی و مهربانیش جوانه بزنم و نسیم صداقتش را همراهم کرد تا روزی به بار بنشینم. و اما پس از سکوت مادر، تنها بهانه زندگی، پرستار روزهای دلتنگ بیماری، تنها یار و یاور و پناهم در لحظه های بی کسی، پدری صبور و فداکار بوده است؛ او که طنین صدایش و تپشهای قلبش بهترین و زیباترین آهنگ زندگی من است، تنها داشتة خانوادگیم بوده است و هست ... زندگی را دوست دارم، اما نه آنقدر که دوست داشتن را ... معمولی، اما همیشه عاشق کتاب کم خوانده ام، اما همیشه سعی کرده ام که فکر کنم سکوت و تنهایی را در کنار دوستانم دوست دارم یاد گرفته ام که قبل از سلام، خود را برای خداحافظی آماده کنم نه از مرگ می ترسم و نه از دنیای پس از مرگ از غم بیزارم و با درد همراه سعی می کنم که هیچ کسی نباشم زندگی را در چیزهای خیلی کوچک جستجو می کنم، اما کاملا جدی سعی می کنم که حرمت زندگی را داشته باشم قبل از آنکه خود را بشناسم، برآنم تا همانی باشم که هستم و بعد... سخت به دنبال حقیقت، اما شناور در واقعیت!!! من را دوست ندارم سعی می کنم که بازیگر نمایشنامه ای باشم که خود می نویسم قانعم، اما نه در رویا و در دیوانگی بیشتر به آگاهیم تکیه می کنم تا به وجدانم از زندگی در دیروز و فردا دورم با این توضیح که فانتزی و رویای برخاسته از واقعیت را جدای از اندیشه نمی دانم، پس توجیه شده است که همیشه افکارم منطقی نباشند. ادامه...

آمار : 16195 بازدید Powered by Blogsky

یاسمین - شاهدختی با حرفهای مخملی

آنگاه که دیده بر هم می نهم و در عالم خیال‘ الهه امید و آرزو را به یاد می آورم؛ نا خود آگاه دخترکی زیبا – یاسمین نام – را می یابم که چه روزها و شبهای غمگینی که در پناه سینه آسمان نگاهم سپری کرده است. شاهزاده ای که هزار درد نا گفته ام را با لبخند های دلنشین نهفته در شیرین زبانی اش حل میکند. فرشته ای که حرف حرف نامش خود تکیه گاهی است برای دل منتظرم که او را تنها مرهم کویر آمالش یافته...

یاسمین

< ی > آن‘ آن دو نگین یاقوت فام را به یاد می آورد که اکنون شاه نشین چشمانش گشته اند و با < الفی > که آرامش نهفته در دریای وجودش را در برابر دیدگانم متجلی می سازد. واژه ای مقدس که < س > آن خود ساحره ای است که با سِحر شب شبزدگان این دیار اندوه را رهسپار سپیده دم امید می کند. و براستی < م > آنست که مرزهای خیال را می نوردد و دستانم را میگیرد و عازم سرزمین عشق میکند. نامی که با < ن > پایان میگیرد تا نغمه آوازه خوانهای دوره گرد را به هم پیچده و چون تافته ای هزار بافته پیش کش مشتاقانش کند.

یاسمین با دلی سیمین فام‘ به پهنای آفاق خسته دلان و به ارامش بارانی از سکوت.

یاسمینم مگذار هیچ شب زده ای از دریای طراوت چشمانت بی دریغ گردد.

دوستت دارم – خان داداش

م. هاشمی طهرانی یکشنبه 6 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 03:32 ب.ظ

نظرات 2 + ارسال نظر

* یکشنبه 6 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 04:17 ب.ظ

زندگی زیباست و اگه دورویی و دروغ نباشه زیباتر. همیشه از دنیای بچه ها خوشم میامده و خوشم میاد و ای کاش همیشه تو اون دوران باقی می موندیم؛ دنیایی ساده ویکرنگ ...
اگه ازیه بچه بپرسی منو دوست داری یا نه میدونی چی میگه ؟ اگه دوستت داشته باشه میگه اره و انگشتاشو نشونت میده که اینقدر دوستت دارم و اگه دوستت نداشته باشه بی رودرواسی میگه نه اما ما بزرگترها ...
یادمه مدرسه که میرفتیم نوبتی مبصرکلاس می شدیم اون روز می شدیم خدای کلاس؛ روی تخته یه طرف می نوشتیم ازخوب طرف دیگه از بد و شروع به نوشتن اسم بچه ها می کردیم. اون موقع موضوع روخیلی جدی میگرفتیم و ازاینکه اسممون تو بدا نوشته بشه واهمه داشتیم...
اما حالا که بزرگتر شدیم چی ؟! هر کاری می کنیم بدون هیچ واهمه ای انگار نه انگار که خدایی هست که نظاره گر اعمال ماست . هرزگاهی شاید تقی به توقی بخوره و از ترس اتش جهنم توبه کنیم اما فردا دوباره روز از نو روزی از نو !!!